SIECHNICE. Totalna znieczulica, totalny brak empatii

Niedzielny wieczór. Siechnice, jedna z głównych ulic. Na chodniku, tuż przy samej drodze, głową do ziemi leży człowiek. Obok niego z wciąż zapaloną lampką leży rower. Sylwetka mężczyzny ułożona jest w sposób tak nienaturalny, że każdy, kto na niego spojrzał, powinien poczuć wstrząs. Samochody przejeżdżają. Piesi przechodzą. Nikt się nie zatrzymuje. Nikt nie pyta: „czy pan żyje?” Nikt nie wybiera w telefonie 112. Oto obraz współczesnej znieczulicy.

Na murku obok siedzi przez chwilę postawny mężczyzna z papierosem. Po chwili znika. A poszkodowany zostaje. Leży nadal, w tej samej pozycji, bez ruchu, bez pomocy.

Co się z nami stało, że człowiek leżący bez życia na środku ulicy nie wzbudza reakcji? Dlaczego odwracamy głowę i udajemy, że nie widzimy?

Kiedyś reakcja była naturalna – zatrzymać się, zapytać, wezwać pomoc. Dziś zbyt często wybieramy komfort psychiczny: „to nie moja sprawa, nie będę się mieszać”.

Ile razy widzimy ludzi z telefonami w rękach? Kręcą filmiki, robią zdjęcia, nagrywają „content”. BEZINTERESOWNIE Pomóc? Po co?

Pokazać, że się pomaga? O, to już chętniej. Bo można wrzucić na Insta, zebrać lajki, wzruszyć znajomych.

Czy naprawdę żyjemy w świecie, w którym potrzebujemy filtra i hasztaga, żeby przypomnieć sobie, że drugi człowiek leżący na chodniku zasługuje na pomoc.

To pytanie wraca jak echo. Dokąd zmierzamy? Czy jesteśmy jeszcze społeczeństwem, czy już tylko zbiorem jednostek zamkniętych w swoich ekranach ?Czy pamiętamy jeszcze, co znaczy odruch serca?

Autor tej historii podjął decyzję. Zatrzymał auto. Zadzwonił po służby. Nie zastanawiał się, czy ktoś zrobi mu zdjęcie, nie szukał wymówek. Po prostu zrobił to, co naturalne, udzielił pomocy CZŁOWIEKOWI W POTRZEBIE.

Wróćmy do życia.... Zacznijmy myśleć i reagować. Jedna decyzja może uratować życie.

SIECHNICE. Totalna znieczulica, totalny brak empatii