Fragment Japonii we Wrocławiu

Na terenie Ogrodu Japońskiego zakończono już prace konserwacyjne przygotowujące go do sezonu letniego. Już 1 kwietnia obiekt zostanie otwarty dla zwiedzających.

Ogród Japoński położony na terenie Parku Szczytnickiego zostanie otwarty 1 kwietnia i będzie czynny codziennie aż do 31 października. Godziny otwarcia nie zmieniły się od zeszłego roku – wstęp będzie możliwy o 9.00 do 19.00. Bilet normalny kosztować będzie 4 zł, zaś całoroczny karnet pozwalający na nieograniczoną liczbę wizyt w 2016 r. – 20 zł.

Wrocławski Ogród Japoński to miejsce unikatowe w skali Europy. Został zaprojektowany z inicjatywy hrabiego Fritza von Hochberga przez japońskiego ogrodnika Mankichi’ego Arai. Powstał w latach 1900–1913 w ramach przygotowań do Wystawy Stulecia. Po jej zakończeniu ogród zachowano. Zaniedbany po II wojnie światowej ogród został starannie odrestaurowany w 1995 r. przy udziale specjalistów sprowadzonych dzięki uprzejmości ambasady Japonii. Po „powodzi tysiąclecia” przeprowadzono kolejną restaurację obiektu, dzięki której osiągnął obecny wygląd.

Wrocławski Ogród Japoński jest najsłynniejszym i najstaranniej opracowanym tego typu obiektem w Europie. Rośnie tutaj około 270 rodzajów roślin, w tym 39 pochodzących z Japonii, a także 50 gatunków różaneczników. Rośliny są dobrane i posadzone w taki sposób, by w każdym miejscu rosło kilka gatunków kwitnących o różnych porach roku. Dzięki temu każdego miesiąca, stojąc w jednym miejscu ogrodu i spoglądając w inne, odwiedzający widzą kwiaty.

Ogród japoński to specyficzna odmiana ogrodu, charakteryzująca się takim rozmieszczeniem elementów, by możliwie wiernie nawiązywały do naturalnych warunków. Ma on naśladować przyrodę, a udział człowieka jest możliwie ukryty. Stąd na terenie wrocławskiego ogrodu można oglądać m.in. wodospady (łagodny, „żeński” i gwałtowny, „męski”), kamienne dekoracje symbolizujące góry, altanę, a także staw symbolizujący jezioro lub morze z wyspą na środku. Ważną cechą jest asymetria – w przyrodzie rośliny ułożone są nieregularnie, więc w ogrodach japońskich unika się symetrycznego sadzenia drzew i krzewów. Układ ścieżek jest celowo tak zaprojektowany, by spacerowicz odnosił wrażenie, iż ogród jest znacznie większy niż w rzeczywistości.